Korytarz

Siedział na łóżku i czyścił jebany kapelusz. Łzy leciały mu po policzkach a on czyścił z białej farby czarny kapelusz z serduszkiem. Szorował go palcami, gąbką i wszyskim co miał pod reką. Musiał lśnić. To jedyna pamiątka po tym, że kiedyś był szczęśliwy. Chciał pamiętać, że kiedyś czuł się normalnie. Teraz był niestabilny, nienormalny i zdenerwowany. W głowie układał plan zemsty. W głowie widział niszczenie chłopaka o czerwonych włosach i skośnych, brązowych oczach. Chciał widzieć jego zaskoczenie i strach. Już dawno odkrył, że zaczynał się zmieniać i przekazało go to, czym się stawał. Nie chciał być potworem. Nie chciał nim być, ale kapelusz jest zniszczony. Nikt mu go nie naprawi, nikt mu nie da nowego. Nie chciał nowego. Ten był wyjątkowy. Ten był od Taemina.
Podniósł się i poszedł do łazienki. Przetarł twarz wodą, oczyścił ją z łez i ruszył do wyjścia. Otworzył gwałtownie drzwi i poczuł na sobie ciepłe ciało jakiejś osoby. Ciepłe ciało jakiejś osoby, które pachniało. Ciepłe ciało jakiejś osoby, które pachniało znajomo.  
Taemin.
Spojrzał na jego jasne włosy i poczuł ukłucie w sercu. Objął go mocno i zaczął drżeć ze strachu. Nie chciał go puszczać, ale czuł że powinien. Song go nie chciał. Był tego pewny, ale jednocześnie nie chciał w to wierzyć. Z drugiej strony chciał od niego uciec. Chciał też znać powód tego co wydarzyło się jakiś czas temu. Zaczął zwalniać swój kleszczowy uścisk i cofać się. Nie zniknął jednak za drzwiami. Stal i patrzył.

Słuchając jego słowa poczuł paraliż. Nie mógł się ruszyć a w głowie rodziło mu się kilka scenariuszy. Tata go bił? Tata go wykorzystywał? Co się tam działo? Dlaczego Tae się bał? Nie zrobił mu przecież nic takiego. Bał się tego. Bał się tej bezradności, która rodziła się na myśl przerażenia jego ukochanego. Nie ważne jak bardzo go nienawidził za to zniknięcie nie potrafił go nie kochać. Uważał, że jeśli zniknął to znaczy, że się przyznał do jebanej winy za śmierć jego rodziców.
Widząc jak ten trzęsie się i przyciska do ściany bez zastanowienia upadł przed nim na kolana tak, aby wbity w podłogę wzrok zatrzymał się na nim. Patrzyl na niego oddychając szybko.
 - Taeś - wyszeptał jego imię tak jak to robił gdy byli ze sobą. Lubił je spolszczać. Brzmiało uroczo. - Co się dzieje? - zapytał, a potem niepewnie sięgnął do jego dłoni. Bał się że zaraz ktoś wyjdzie więc chciał go uspokoić i zabrać do pokoju. Tam dałby mu herbatę. Nie miał zbyt wielu pomysłów. Bil się z myślami co ma robić w stosunku do niego. Raz chciał go pobić, innym razem wybaczyć mu, że zniknął, a następnym schowac się i nie pokazywać światu.  

Miał wrażenie, że ta chwila trwała wieczność, ale gdy ten się zaczął uspokajać czuł ulgę. Kiedyś będąc z nim miał wrażenie, że jego smutek go rozszarpie na strzępy. Teraz miał mieszane uczucia. Cieszył się, ponieważ uznawał to za zemstę za te miesiące, gdy on sam płakał w poduszkę z bezradności, w którą został wpakowany. Brak rodziców, brak ukochanego, brak kogokolwiek kto by mu pomógł to przetrwać. Te wszystkie dni samotności sprawiły, że zaczął się wycofywać z otoczenia. Druga sprawa serce mu pękało widząc go w takim ataku paniki. Chciał mu pomóc, a jego słowa sprawiły, że czuł ciężar jego strachu. Zastanawiał się, co Tae ukrywał.
Gdy ten zaczął przecierać oczy, uspokajać się wyczekiwał tę chwilę w milczeniu nie będąc świadomym, że nadal przed nim klęka. Dopiero, gdy ten skomentował to w ten sposób poczuł lekkie zażenowanie. Nie dlatego, że się wstydził a dlatego, że cholernie by tego chciał, a ta myśl nie chciała uciec z jego głowy.
- Może kiedyś chciałem - burknał. - Taemin Pestka brzmi dobrze - wyszczerzył się próbując ukryć fakt zawstydzenia. - Albo Song Antoni - podniósł się i pociągnął go do pokoju za nadgarstek. Bał się go dotykać, ale nie mógł się powstrzymać. Zamknął drzwi i bez słowa wstawił wodę w czajniku elektrycznym.
- Opowiesz... mi o co chodzi... z twoim ojcem? - zapytał po dłuższej chwili.

Gdy woda już się gotowała Antoś usiadł obok niego i objął swoje nogi. Nie sadził, że ten się odezwie, że zacznie cokolwiek opowiadać. Słuchał go i analizował te słowa. Szukał wszystkiego, co zaprzeczyłoby jego myślą... Nic takiego nie znalazł. Bał się tego. Nie chciał pakować się w takie bagna, ale nie chciał go zostawić sam. Nie będzie taki jak on. Nie ucieknie, gdy ten go potrzebuje. Spojrzał na niego i wziął głęboki wdech.
- Kurwa - szepnął do siebie i usiadł na piętach przed nim. - Posłuchaj mnie. Cholernie mnie zraniłeś, gdy uciekłeś. Potrzebowałem cię. Najgorsze było to, że miałem wrażenie iż przyznałeś się do winy uciekając. Chciałem, abyś był przy mnie. Teraz mógłbym zrobić to samo i uciec od ciebie i twoich problemów, ale tego nie zrobię. Jestem tylko i wyłącznie dla ciebie. Nienawidzę cię, ale cię też kocham i chce... - zawiesił głos. - Mówiłeś komuś o tym?
Położył dłonie na jego kolanach, aby się trochę oprzeć i odciążyć nogi. Nie zwracał uwagi na to, że dotyk źle na niego działał. Myślał torem tym, że kiedyś często go obejmował.

Nie chciał, aby tak wyszło, ale miał wielki żal do Tae, że ten zniknął i się nie odezwał. Czuł się z tym podle i cholernie za nim tęsknił. Nienawidził siebie za tę słabość do tego mężczyzny. Nigdy nie chciał być gejem, nigdy nie chciał, aby mu się podobali chłopacy. Chciał podrywać alodkie Azjatki. Takie "kawaii" jak to mówią w Japonii. A dostał mordercę w blond włosach, który był gwałcony przez ojca. Nie chciał takich problemów, ale nie zniósł by koleknek dekady bez tego chłopaka. Był młody, ale potrafił kochać, był cholernym kurwiszonem, który uciekał jak tchórz. Był aktorem, łotry grał Wielkiego punka z owsiakowego obozowiska,  ale taki właśnie był. Spuścił wzrok i położył dłonie na swoich udach. No tak.
- Mam prawo do żalu, mam prawo mówić, że cię nienawidziłem, ale nigdy nie przestałem kochać. Nie chce patrzeć na to jak Cierpisz. Nie wpakowałbym się w takie bagno tylko po to, aby ci powiedzieć, że cię nienawidzę. To bez sensu. Tu jest tak, że czuje sie niepewnie, a jedyną pozytywną myślą, którą mam to ty. Może jestem masochistą. Nie mam pojęcia, ale nie chce abyś znowu mnie zostawiał - głos mu się załamał przy ostatnich słowach, ale trzymał się twardo. Był przecież Polakiem z krwi i kości. Oni nie płaczą. Oni piją wódkę. - I nie potrafię cię zapomnieć - dodał i spojrzał na sufit zastanawiając się co się dzieje. Dlaczego światło świeci jakby ktoś je czymś piznął. Potem nastała ciemność. Nie lubił ciemności, bał się jej. Dlatego miał ze sobą latarkę przemycone, która rozjaśniała mrok, ale był mały problem - nie przygotował jej.