Korytarz

Ten dzień kiedy masz ochotę każdego zabić. Nie pytajcie o samopoczucie. Tego dnia mógłby na spokojnie kąpać się w krwi swoich wrogów, czyli 90% osób które znał? Tak delikatnie ujmując i przeliczając. Nie dość, że ponownie wjebali go do tego bagna to jeszcze kazali wstawać o nieludzkiej porze w środku nocy... by pierdolić farmazony z psychopatami... czy psychiatrami? Nie ważne. Na jedno przecież wychodzi. Jeden i drugi chce Cie wykończyć, z tym, że ten drugi pastwi się nad Tobą psychicznie plus faszeruje Cie prochami... żeby to był jeszcze jakiś dobry towar, to kurwa nie. Życie to kurwa, po prostu, tak bardzo do dupy wszystko, że gorzej być nie mogło.
Z samego rana okazało się, że już nie ma swoich fajek, no kurwa chyba sobie żartują. I co teraz? W mundurek szkolny i na śniadanko, a potem grzecznie na lekcje? No patrzcie, patrzcie jak się cieszy, aż skacze z radości i leci, leci, pędzi, aż się za nim kurzy... no chyba kurwa nie. Nie ten adres. Jak to mówią żadna porządna kurwa nie całuje w usta, ale życie nigdy porządne nie było, więc co by dostać pożywkę dla raka przypadkiem pięść chłopaka spotkała się na korytarzu z nosem przypadkowego właściciela fajek. Przypadkiem, jak boga kocham. Zupełnie przypadkiem paręnaście razy. To nie wina Songa, że to taka łajza i chodzić nie umie. Jak się potyka o własne nogi to już jego wina! Tyle! Koniec pieśni. Najważniejsze, że karmi się ukochane zwierzątko! I niech nie powie nikt, że Song nie dba o coś!
Fajeczka tak z rana, a potem to coś co zwą herbatą i nawet człowiekowi chciało się zjeść to coś zwanego śniadaniem. Detal, że przy tej porannej rozmowie o fajkach debil rozwalił mu wargę, teraz lekko jeszcze pulsowała, ale to nic. Detale, nie będzie przejmował się pierdołami przecież.
Po obowiązkowej, bardzo miłej, rozmowie z psychiatrą, na którą został zaprowadzony przez opiekuna, bo podobno nie wolno bić kolegów! I podobno nie wolno palić. No co wy... poważnie? Ale przecież to taki uroczy i słodki chłopczyk... zatem po tych przyjemnych rozmowach szedł sobie spokojnie, nikomu nie wadząc, korytarzem. To, że miał ochotę znów komuś jebnąć to detal. Właśnie... a propo detali i jeleni. Właśnie jeden się nawinął. Kolejny który nie umie chodzić. Idioci na tych korytarzach. Sami idioci. Pobiegł za chłopakiem, złapał go za ramię i krzyknął.
- Jesteś taki ślepy czy tylko głupi?

.

No dobrze. Nie spodziewał się tego, że jego piękne i lekko pół przytomne oczka ujrzą byłego chłopaka, w sumie jedyną osobę na tym całym pojebanym świcie którego kiedyś kochał. Ot stare dzieje. Zrobił coś strasznego z imię tej miłości... nawet nie żałował tego. Najbardziej jednak żal mu było tego, że chłopak zupełnie nie doceniał faktu iż Teamin zrobił to wszystko dla niego, dla ich miłości... zupełny brak wdzięczności. Tak jakby pieprzeni rodzice byli najważniejsi na świecie... debile jedni... zasługiwali na śmierć. Niech gniją w grobach, dobrze im tak!
Po chwili zaskoczenia, nie słowami, czy samym językiem, a faktem, że to jego ukochany, zareagował śmiechem. To była jego pierwsza reakcja, bardziej pod wpływem szoku pomieszanego z odrobiną stresu. Zatem najpierw śmiech, przez który schylił się odrobinę odsuwając tym samym od chłopaka, a potem dość szybko wyprowadził cios, prawy sierpowy z całej siły, jaką posiadał w swoim drobnym ciałku.
-Ja mam odpowiadać? Nadal kaleczysz koreański psie! Wracaj do swojej Polski!
Przecież nigdy mnie nie kochałeś. Nigdy nie umiałeś docenić mojego uczucia! - podniósł pięści gotowy na atak chłopaka, miał wrażenie, że póki ich nikt nie rozdzieli tak najzwyczajniej będą się bić... i co? I kurwa dobrze!

Cios nie był taki straszny jakby się mogło wydawać, bardziej od samego pulsującego bólu, który rozszedł się po jego ciele, odczuł nagłe mdłości i potrzebę zwrócenia dosłownie wszystkiego co przyjął nie tylko tego dnia do swoich ust. Odsunął się od chłopaka czując, że za chwilę zwymiotuje... ale umysł dalej chciał walczyć, chciał oddać, nie chciał się poddawać. Ciało miało dość, ale psychoza w główce chłopca tylko narastała, buzowała i chciała dać upust nowym pomysłom. Pewnie by uderzył po raz kolejny, ale słowa chłopaka sprawiły, że patrzył jeszcze bardziej półprzytomnymi oczkami niż wcześniej. Już miał wyprowadzić kolejny cios, ale jego dłoń została zatrzymana przez wychowawce, nawet dwóch. Zaczął się wyrywać z całej siły, czując coraz większą ochotę by zwymiotować, ale walczył, a w pewnym momencie... zaczął płakać. Tak Proszę państwa. Dzieciątko na oczach wszystkich się rozpłakało i nawet płakało normalnymi łzami, plus to jak się rzucał wyglądało niczym atak histerii.
-Uciekłbyś... ale ja chciałem byś był wolny... ze mną... ja chciałem... - i zwymiotował. Nie dość, że na siebie to jeszcze na wychowawce, który go trzymał. W końcu puścili go, a on nie mógł przestać wymiotować, wyglądało to tak jakby się wręcz dusił tym co z siebie próbował wyrzucić. Kiedy się podniósł i popatrzył na byłego chłopaka taki w jednym z najgorszych stanów jakiego go można było zobaczyć.. zapłakanego i ciężko oddychającego, on uśmiechnął się jakby nigdy nic i dodał.
-Mów tylko po koreańsku... bo ja nie rozumiem... - i zemdlał. Jak dobrze, że wychowawca go złapał bo by wpadł we własne wymiociny, a potem wychowawcy zanieśli go do do lekarza. Potem porozmawia z psychologiem, teraz trzeba było zająć się tym zatruciem. Nie chcieli by ich dzieciaczki im się pochorowały. Nie po to przecież tu były.