Mini szpital uczelniany

Już kilka razy zamierzał się wybrać do niego do sali, ale nie potrafił. Był tutaj i tak z tego powodu, że jeszcze nie sprawiał zbyt wielu problemów i był nowy na wyspie. Terapeuta nie bardzo chciał mu pozwolić tu zostać, ale gdy wyjaśnił, że jest dawnym przyjacielem Taemina to się zgodził. Pewnie myślał, że Antoś wpłynie pozytywnie na zachowanie Songa, ale grubo się mylił, ponieważ to blondyn rządził Pestką.
Stanął w drzwiach jak ninja i obserwował pielęgniarkę, która zajmowała się Taeminem. Słysząc jej słowa uniósł brwi wysoko. Przyglądał się tej sytuacji, a gdy blondyn dostał w twarz zmarszczył brwi.
- Pięknie się tu traktuje swoich pacjentów. Ciekawe, czy będzie pani się tak zachowywać przy moim wujku, który jest adwokatem - uśmiechnął się niewinnie. - Miłego dnia życzę - spojrzał jak pielęgniarka z zaskoczoną miną opuszcza pomieszczenie. Chyba nikogo się tu nie spodziewała.
Spojrzał na Taemina i stanął niedaleko niego. Coś go trzymało za ubranie i nie chciało puścić. Pozwolić podejść do chłopaka. Czuł jak serce bije mu szybciej, a wszystkie wspomnienia związane z blondynem wracają jak sztorm. Czuł się jakby właśnie wszedł do pomieszczenia z wygłodniałymi wilkami.
- Cześć - mruknął cicho czując, że musi się odezwać.

Przyglądał sie mu uważnie. Czuł się jak w hiszpańskiej telenoweli. Co on tu właściwie robi? Nie powinno go tu być. Powinien grzać dupke u rodziny zastępczej i o nim zapomnieć, ale się bał i tęsknił i nie myślał racjonalnie, gdy pakował się w bagno na wyspie. Słysząc jego słowa poczuł jak w serce wbija mu się milion igiel. Nie wiedział czemu, ale każde jego słowo tak na niego działało. Okropnie bolało. Chrząknął cicho.
- Uwierz dobrze trafiłem. Chciałem tu być - mruknął, ale nadal do niego nie podszedł.
Na słowa o ich życiu "seksualnym" poczuł, że policzki robią mu się gorące. Po Taeminie nie miał nikogo. Uważał, że miłość nie jest dla niego, a zwłaszcza seks. Wolał jechać na ręcznym. Druga sprawa nie potrafił nikomu ufać. Jedyna osoba, której zaufał zdradziła go i to w cholere brutalnie. Był glupi, że tu był, ale to było silniejszego niego.
- Wiem, że nie uprawialiśmy seksu. Też tam byłem jeśli jeszcze pamiętasz - prychnął odwracając wzrok. - Ja nic mialem nikogo. Nie chciałem ryzykować... - westchnął i usiadł na łóżku, które było obok jego łóżka. - A twoje podboje? - nie ukrywajmy to pytanie, które sam zadał najbardziej bolało.

Długa chwila ciszy zbyt długa. Sprawiala, że czuł się cholernie podle. Zaczynał wszystkiego żałować nawet jeśli go kochał. Cierpiał każdego dnia, gdy wspominał, nie wiedział jak sobie radzić z tym uczuciem, którym go darzył. Miłość jest dziwna i różnie piszesz scenariusze, a Antoni został zraniony i w dodatku się załamał. Nie potrafił się odnaleźć w nowych sytuacjach jakie pisało mu życie. Czasami chciał wrócić do Polski, ale zapewne tam też nie znalazł by swojego miejsca. To tak jakby tygrysa, który całe życie siedział w zoo wypuścić na wolność - zginie pierwszego dnia, gdy tylko wejdzie nie na ten teren. Instynkt zamiera i tak stało się u Antka. Polskie korzenie nadal w nim były, ale głęboko uśpione nawet jeśli potrafi nadal zachowywać się jak Seba z osiedla. Chciał czasami normalnego życia, ale szybko przypominał sobie, że żyje wśród koreańskich dziwaków, zakochał się w mordercy swoich rodziców i czar pryska jak za dotknięciem magicznej różdżki.
Przyglądał się uważnie sylwetce ukrytej pod kołdrą i przypominał sobie jak to jest go przytulać. Zdążył już zauważyć, że przerósł gabarytami Taemina, że ten, którego się bał stał się mniejszy od niego. Antoś stał się w czymś lepszy. Geny Polaka nie umarły. Może jeszcze urośnie.
Słysząc jego słowa nie mógł oddychać. Nie lubił wspominać śmierci rodziców. Każdy szybko się dowiedział, że był związany blisko z Taeminem. Wyszły niektóre fakty o nich i miał przejebane, ale słowa, które wypowiedział zaciekawiły go. Jeśli Tae mówił prawdę nie przyszedł tu na marne.
- Nie chce cie zabić. Nie pchał bym się w to miejsce. Nie tu, gdzie nie mam gruntu i stabilności - mruknął. Ściągnął kapelusz i zaczął przewracać kapelusz w dłoniach. Słyszał, że temu łamie się głos, więc podniósł się i usiadł na krawędzi jego łóżka. Nie potrafił go dotknąć, mimo że bardzo tego chciał i bardzo za tym tęsknił.

Zacisnął dłoń na swoim udzie widząc jego łzy. Czuł się fatalnie, ale jednocześnie gdzieś w podświadomości życzył mu tego, aby czuł się podle, aby płakał tak jak Antoś dawno temu po utracie osób, które kochał. Zaliczał do nich także Taemina. Nie był w stanie się na niczym skupić, a zwłaszcza na racjonalnym myśleniu, które teraz było wręcz niezbędne. Nie powinien popełniać głupstw. Nie teraz, nie przy nim. Nie ufał mu. Antoś rzadko kiedy komuś ufał, a zaufanie do Songa uciekło daleko w las i jakoś nie wracało. Słysząc to pytanie poczuł skurcz w żołądku. No właśnie dlaczego? Wiedział, że takie pytanie zostanie zadane, ale je zignorował. Jak na razie.
- Nie czuję się od dłuższego czasu pewnie wśród skośnookich ludzi. Straciłem grunt wraz z zdradą - spojrzał na niego, obszedł łóżko i stanął w jego nogach. Ciągle ignorując podłamanie Taemina. - Mój tata zawsze wstawał o 2 w nocy i szedł do łazienki, gdy z niej wracał zaglądał do pokoju. Wyrzuciłby cię wtedy, ale nie podniósł alarmu, co było postępem - szepnął. - Cholera - dodał do siebie. Zamilkł na dłuższą chwilę.
- Jestem tak cholernie wściekły na ciebie. Mam ochotę ci tak przypierdolić. Chciałbym ci tak dokopać. Jestem wściekły na ciebie, że nie poczekałeś, że cię kochałem, że cię poznałem, że uciekłeś, że zniknąłeś i mnie zostawiłeś. Chciałem być z tobą, chciałem uciec. Nigdy nie chciałem przyjeżdżać do Korei, bo według mnie było tu zbyt dużo pedałów i bałem się, że też taki będę. Życie zawsze mnie jebało, więc udało ci się mnie zdobyć... a ty to schrzaniłeś - westchnął czując, że głos mu się łamie. - Nie wiem czemu tu przyjechałam, ale nigdy nie przestałem cię... kochać... - odwrócił się i ruszył do drzwi. - Pokój numer 10 - dodał na odchodnym i zniknął za drzwiami. Bał się jego reakcji, więc wolał uciec.